DIGNE - LES - BAINS 2005

Hopelijk kunt U Digne les Bains op bovenstaande kaart vinden. Rechts boven Marseille (aan de Middellandse Zee) vindt U Aix-en-Provence. Van daaruit gaat een dikke gele autoweg (de A51) naar het noord-noordoosten. U neemt het eerste de beste paarse weggetje naar rechts. U bent dan vrij snel bij Digne. Hieronder vindt U de omgeving van Digne:

De bovenste kaart is een Rondo Roadmap France die ik kocht bij Action Rotterdam. De kaart daaronder is de Michelin 81 uit 1953, die mijn vader zich aanschafte op 17 mei 1955. Er zullen wel kunstenaars onder U zijn die met wat trucs ook de wat kleinere plaatsjes leesbaar krijgen. De kaart is gescand met een vrij hoge resolutie.

We vertrokken keurig op tijd met de Thalys uit Rotterdam en vrij spoedig waren we in Brussel waar deze Thalys stond te wachten.

Het kostte enige moeite om van het Gare du Nord in Parijs naar het Gare de Lyon te komen. We wisten toen nog niet dat er een heel snelle RER-trein van de SNCF de afstand tussen de stations in 10 minuten overbrugt. Nu namen we eerst Metro 4 naar Châtelet en toen Metro 1 naar Gare de Lyon. Natuurlijk geen roltrappen op dat traject, dus veel gesleep met de rolkoffer op trappen op en af. De RER-stations hebben wél roltrappen, dus op de terugweg ging het erg gesmeerd. Bij Gare de Lyon even naar buiten om vers stokbrood te halen dat wij aanwendden bij het verorberen van een Salami van de Aldi.

Daar staan de TGV's te wachten in de hal van het Gare de Lyon. We weten alleen nog niet op welk perron onze trein staat. We wachten op het verschijnen van de perronaanduiding. De trein moet om 16:20 uit Parijs vertrekken en komt tegen 19:20 aan in Aix-en-Provence. Het is nu exact 15:48, mijn camera registreert het tijdstip waarop de foto is gemaakt.

We komen tegen 22:00 met de bus vanuit Aix-en-Provence bij station Digne aan. We weten heg nog steg, zijn moe en besluiten een taxi te nemen naar ons appartement. Het telefoonnummer van het taxibedrijf vonden we thuis op de site van toeristenbureau Digne. Tegen 22:30 komen we bij ons appartement aan. De volgende ochtend maken we daarvan deze foto.

We gaan de stad verkennen en maken tegen het middaguur dit nogal gelikte plaatje van de rotonde bij de supermarkt met een doorkijkje naar de oude stad met kathedraal St. Jerôme. Zouden de zuiltjes echt zijn of door de plaatselijke steenhouwer vervaardigd teneinde de stad een klassiek tintje te verlenen ? Opnieuw valt op hoeveel aandacht de Fransen schenken aan gras- en bloemperkjes.

Zoals deze van de église St. Jerôme. Sint Hieronimus
vertaalde de bijbel vanuit Griekse en Hebreeuwse teksten
in Volkslatijn. Hij staat hier tussen de deuren afgebeeld
met een leeuw aan zijn voeten. Men vertelt dat een leeuw
niet meer bij hem bleek weg te slaan nadat hij het dier
verlost had van een doorn in de voet. Hieronimus leefde
in die tijd een teruggetrokken bestaan in een grot.

Napoleon was hier op 4 maart 1815 tussen
12:00 en 15:00; wij maakten deze foto op
5 juni 2005 tegen 12:14

Deze trompe-oeil heeft een rolluik aan de zijkant.
Na de siësta gaat het open. Ze schenken er een
redelijke pastis. Je moet er wel een pichet water
met ijsblokjes bijvragen anders krijg je hem
gewoon puur.

Toren van de St. Jerôme en het standbeeld
van Pierre Gassendi (1592 - 1655), filosoof en
fysicus. Naar hem is ook het museum hier
genoemd.

Deze Grand Pont verbindt Digne-Oost met
Digne-West. Onder de brug stroomt de Bléone, nu
een bruisend stroompje, maar misschien eerder in
het jaar een kolkende rivier. Wat verderop ziet U meer !

Het station van Digne. De rechter deur geeft
toegang tot de wachtkamer van de Franse
Spoorwegen (SNCF), maar die heeft hier geen
treinen meer rijden. Enkele malen per dag stopt
er een bus die reizigers aan- en afvoert van
Station TGV Aix-en-Provence. De linker deur
brengt de reiziger in de wachtkamer van de
Chemin de Fer de la Provence, die enkele malen
per dag een verbinding met Nice onderhoudt.

Het perron. Links de overwoekerde rails van
het SNCF-spoor, rechts de met dieselolie bedropen
dwarsliggers en rails van de Train des Pignes, de
151 KM lange spoorlijn naar Nice.

Natuurlijk doet France-Telecom zijn uiterste best
om in elke huiskamer ADSL te brengen, met zorg
wordt, soms wel, soms niet, om nisjes heengewerkt
waar nog een fragment van oude tradities voortleeft.

Na deze summiere verkenning van de stad vinden
we een eerste reisdoel. Het staat op alle kaarten
en er gaat een bewegwijzerde wandeling naar toe:
Het Kasteel van Koningin Jannie (Château de la
Reine Jeanne). Zij leefde vroeg in de 14e eeuw en
was gehuwd met een telg uit het Hongaarse Huis.
Ze overleefde hem en nam een nieuwe telg en
daarna nog twee. Naar men zegt is zij NOOIT in
de Provence geweest. Toch heet dit kasteel naar
haar en in Nice, zo zullen we later zien, is een straat
naar haar genoemd. Om een of andere reden doet haar
"renom" zich nog steeds gelden.

Vanuit het kasteel een behoorlijk overzicht over
dal.

Close-up van de ingang. Hier géën ADSL.

Goed bewegwijzerd, ik zei het al. Op het bovenste
bordje ons nieuwe reisdoel. Mannen (of vrouwen)
met een busje gele verf en een kwastje hebben
deze route lang geleden gelopen en overal langs het
pad likjes verf achtergelaten. Zo kan je bijna niet
verdwalen. Bijna niet ... Ziet U de onderste regel
van het onderste bordje .... juist. Daarover later.

Het pad naar de Sint Pancraskapel: stoffig. Het
lijkt vlak maar het is licht hellend.

Even pauze en tijd voor een fotootje van de
overkant. Niet zo hoog, metertje of 8/900.

St. Pancraskapel, nog niet zo lang geleden
gerenoveerd. Helaas blijkt de deur op slot.

Gezicht op Le Vallon des Sources. Rechts onder
het zwembad ziet U een met vier puntjes
gemarkeerd dak. Dat was ons huisje. Als je heel
goed kijkt zie je m'n witte handdoek op het
droogrek op het terras.

Nog even een blik in de verte en dan de afdaling
naar le Torrent des Eaux Chaudes in het dal.

Terug in het dal. Steeds wanneer ik naar boven
keek (dit is met een telelens genomen) kon ik
bijna niet geloven dat ik (met mijn hoogtevrees)
daarboven was geweest.

Op weg naar de Intermarché waar wij onze
dagelijkse inkopen deden passeerden wij steeds
dit huis. Op een dag stond het onderste raam open
en zat er een poes op de vensterbank. Vanaf dat
moment heette het huis: Het huis van de poes.
Een paar dagen later kwam er een man met een
hond naar buiten en noemden we het huis: Het huis
van de man, de poes en de hond. Weer later floot
ik naar de hond op het terras: Er kwamen toen
6 honden uit het huis die allemaal hard tegen me
blaften. Vanaf dat ogenblik heette het huis: het huis
van de man met de 7 honden en de poes.

Dankzij de dubbele rij diepvrieskisten in het
midden van de Intermarchë was het er steeds
heerlijk koel.

Evenkijken wat Michel in zijn winkelwagentje heeft !
Twee flessen bier 3,5%, 2 pakken sinaasappelsap,
1 fles gepasteuriseerde melk (demi écrêmé), 1 bakje
pancietta (de volgende dag was het zondag, dus eieren
met spek), 2 zakken ovenfrites, 1 nieuwe Pyrex
ovenschaal omdat ik een gloeiendhete schaal zeer
ondoordacht op een koude druppel had gezet. Ping !

Iedere dag ook passeerden we dit kunstwerk van
een mij onbekende beeldhouwer. Ik vind het een
fijne vorm hebben en heb het meermaals
gefotografeerd, steeds op een ander moment van
de dag, vanuit verschillende hoeken dus steeds
met ander licht.

Dit zijn Alexandra David Néel en haar
adoptief zoon Lama Aphur Yongden in
Tibetaans reistenue. Alexandra was
Tibet-kenner. Zij is er een keer of 8
vrij langdurig geweest en sprak de taal.
In Digne staat het huis waar zij zich
op latere leeftijd terugtrok. Het is nu
een museum.

Steen voor het huis

Tibetaanse vlaggen

Begin van de wandeling naar Les Dourbes.
Merkwaardig landschap. Het lijkt wel lava. Het pad is hier
nog goed zichtbaar. Later zal dat veranderen.
We noteren vandaag: donderdag 9 juni 2005

We doen een vreemde vondst. Zou een vliegtuig dit
hebben laten vallen ? Is het een brandstoftank ?
Een salamander heeft de UFO als woning geannexeerd
en voelt zich door ons bedreigd. We horen hoe het diertje
uit alle macht tegen de gladde binnenkant naar boven
probeert te rennen, maar doorslipt en doorslipt.
De nageltjes piepen op het aluminium. We vervolgen
onze tocht.

Nogal een tegenstelling met het vorige plaatje.
We hebben duidelijk het verkeerde pad gekozen.
Na 10 minuten geen enkele aanwijzing (gele streep)
te hebben gezien zijn we op onze schreden terug-
gekeerd. Het doel was Les Dourbes; een beetje
zwerven kan altijd later nog.

En dan dit. Er zit werkelijk geen druppeltje vocht
meer in. Dit zijn droogbloemen. Kurk en kurkdroog.

Uw webmaster bereikt een (tijdelijk) doel. Het heeft
moeite gekost, maarrrrrr welk een verschrikkingen
liggen er nog in het verschiet. Het is nu 13:07.

Behalve een hulpsecretarie van Digne bezit Les
Dourbes dit kerkje met kerkhof er achter. Er is ook
een waterkraan voor erg dorstige reizigers en om de
plantjes op het kerkhof te begieten.

Er waren nog meer foto's van dit kerkhofje, maar
we moeten verder.

Deze bouwval had ik zo graag gekocht. Maar dan:
al dat werk om het op te knappen en al die tijd die
je niet aan iets anders kunt besteden. Wat zegt Bob
Dylan ?: "And don't go mistaking paradise for that
home along the road". Verder dus ...

Tja en dan blijkt dat je concentratievermogen op is.
Dat je moe bent. Je neemt te snel de beslissing om
de gebaande weg te verkiezen boven het moeilijk te
vinden pad. Terwijl je op de weg loopt ben je toch de
weg kwijt. We komen allerlei bordjes tegen, maar
niets is terug te vinden op de kaart. Om 16:50
bereiken we de Col de Pierre Basse (1065 m.), maar
ook die staat niet op de kaart.

Dan deze richtingwijzer. Digne staat er op. Helaas
géén kilometeraanduiding en ook geen nummer
dat je op de kaart kunt terugvinden. We gaan
richting Digne. Dat wel ...

Claude Monet schilderde in 1881 Les Coquelicots,
Het Papaverveld. De foto is wat donker uitgevallen.
De kleuren zijn wat vaag, maar geloof me dat
we, hoe moe ook, verstomd stonden van de pracht
van dit veld. Ziet U rechtsbovenin die tractor. Daar
zit een maaier aan vast. De boer is bezig het veld
systematisch te maaien.

Toen ik dit in de diepte zag wist ik dat het Entrages
moest zijn en dat we dus nog 9 kilometer, bijna twee
uur lopen voor de boeg hadden.

Deze foto, we waren het dorp toen een beetje
dichter genaderd, maakte ik om 2 minuten voor 6.
Ik hoopte sterk op een kroeg of restaurant waar
we iets zouden kunnen eten of drinken.

Bij een huis achter in het dorp stonden twee mannen
te praten. Ik sprak een van hen aan en vroeg hoe ver
het was naar Digne. Hoe bent U, te voet of met de auto ?
Te voet ? Als U een kwartiertje geduld heeft. Kunt U met
me meerijden naar Digne. Wacht U maar op me bij de
fontein op het dorpsplein.

Zag U op een van de vorige foto's die hond achter
de fontein ? Dat was een van de honden van deze
meneer. Hij riep zeker tien minuten lang allerlei
bijna onverstaanbare kreten naar een onzichtbare
persoon in de verte. We begrepen er niets van.
Dachten met een soort dorpsgek van doen te hebben.
Tot we omkeken en in een stofwolk een kudde schapen
van de berg zagen afkomen, opgejaagd door drie honden
die door deze herder vanaf het dorpsplein werden gedirigeerd.

Terug in ons vakantiedorp.

De volgende dag naar Digne om webmail op te halen.
Ja, die meneer daar doet een plasje.

Heel curieus deze naamborden. En wie is N.DONO d'UBAC ?
Is dat oude streektaal voor Notre Dame d'Ubac. Met mijn
woordenboekjes én de 6-delige Larousse du XX Ciècle kom
ik er niet uit.

Een volgende wandeling. Op weg naar de plaats
waar de stromen Bès en Bléone samenvloeien
stuitten we op deze rotswand met fossielen van
praehistorische reuzewormen, ammonieten.

We passeerden ook een asyl voor honden en deze
waterafvoer en sloegen toen op goed geluk een
pad in en vonden ...

De Bès komt van links en de Bléone van rechts. Ze
gaan samen als Bléone verder. De Bléone stort zich
bij Les Mées in de Durance die met nog wat stromen
ook nog gevoed wordt door de Verdon. De Durance
stroomt onder Avignon in de Rhône en die stroomt
via Tarascon en Arles bij St. Louis in de
Middellandse Zee.

Op maandag 13 juni om 04:00 opgestaan om de trein
van 07:00 te halen om tegen 10:00 in Nice te zijn.
We rijden over smalspoor met een diesel-electrische
wagen van de Train des Pignes eerst door het dal
van de Asse (het watertje hierboven), daarna langs de
Verdon, Le Coulomp en tenslotte door het dal van
de Var.

We passeren meer dan 20 korte en langere tunnels.
Ik ben er nooit geweest, maar mensen die SIX FLAGS
in Holland kennen en die van 8banen genieten kunnen
in dit treintje hun hart ophalen.

De stations op volgorde: Mézel-Chateauredon,
Chabrières, Poil-Majastres, Barrème, Gevaudan,
Moriez, St. André, La Mure, Allons-Argens, Thorame,
Meailles, Fugeret, Les Scaffarels, Annot, Entrevaux,
Puget - Théniers, Villars sur Var, La Tinée, La Vésubie,
Pont Charles, St Martin du Var, Colomars, Lingostière,
Nice

Beetje tegenvaller dat ze uitgerekend de Avenue
Jean Médecin, een van de weinige snelle
doorgaande wegen van het station naar Oud-Nice
hadden opgebroken. Ook openbaarde zich een
stekende pijn in mijn linkervoet. Bovendien was
het smoorheet. Inwendig vloekte ik, maar er was
die dag veel te zien dus trok ik mijn gezicht in de
plooi en gaan !

Dan, de Promenade des Anglais met heel in de
verte met de roze koepel Hotel Negresco.

En een optrekje voor mensen die graag aan zee wonen.
Inderdaad er zit ook een Casino in, maar daarachter
tamelijk bovenmodale appartementen

Ja dit is dan wel erg lux. Naar ik heb begrepen het
duurste hotel van Europa, maar ik kan me vergissen.
Mailt U mij even als U een hotel kent dat nòg duurder
is. Als je wilt kan je je met de Rolls Royce van het hotel
van vliegveld Nice - Méditerranée laten afhalen.

Wanneer je met je eigen Alfa Spider of Mercedes Cabrio
komt parkeert deze mijnheer die keurig netjes voor je
in de garage van het hotel. Hij zorgt natuurlijk ook voor
je koffers. Ga jij je maar eerst wat opfrissen. Vervolgens
is er een koele dronk in de lounge. Oude chique, best leuk.

Zou je Nice verlaten zonder deze Oleander te
hebben vastgelegd ? Nu op de trein naar Antibes.
Eerst in de rij voor een kaartje. Wachten op het
perron. De tijd dringt. Altijd rennen met die Ball.

Een geschilderde gietijzeren Diane, met boog,
pijlkoker en hert. Ook al is het kitch, mijn camera
klikt.

We slaan de treinreis van Antibes naar Nice over.
M'n zere voet juicht als we op het station van de
Chemins de Fer de Provence staan en in de verte
stipt op tijd de trein aan komt zetten

Op de terugweg weet ik voor het vallen van de avond
nog een foto van dit dorpje te maken. Is het Annot of
St. André. Ben vergeten het op te schrijven.

De volgende ochtend fotografeer ik het uitzicht
uit onze woonkamer. Hotel Tonic en de boompjes
die ik verwerkte in een gedichtje. Het heet
"Boompje verwisselen". Ja, klikt U maar.

Ook fotografeerde ik dit stilleven. Om dit te schilderen
heb ik geen geduld. (En als ik geduld zou hebben
zou het nergens op lijken.)

Die middag gaan we nog even naar Digne. Vanaf
het kerkplein fotografeer ik de bergen in de verte die
La Barre des Dourbes heet. Het is de hoge horizon
tussen die twee rotsformaties meer in het midden

Dit is Mr. Cyber, de man van het Internetcafé in Digne.
Zonder hem géén berichtjes naar het thuisfront.

De reis viel eigenlijk best mee. Alle treinen reden keurig op tijd. Zelfs de bus die ons vanuit de Tapuitstraat (achter de Dorpsweg op Charlois) naar Rotterdam Centraal bracht stopte precies op tijd bij de halte. De metro van het Gare du Nord naar het Gare de Lyon (lijnen 4 en 1) gleed soepel voort en er lagen geen stakingsleiders op de rails !!!!!!!!!!!!!! In het Gare de Lyon Corry bij de koffers gelaten en op zoek gegaan naar stokbrood voor het avondmaal. We verorberden een heerlijke ALDI-salami met wat selderijstengels en vruchtensappen en water. Tegen 20:30 op station Aix en Provence en vandaar met een bus via de péage naar Digne-les-Bains waar we tegen 22:00 aankwamen. Let wel bij het Gare SNCF. We wisten echt niet hoe we van daar bij ons huisje moesten komen. De taxi gelukkig wel ! Voor 10 euri keurig ter plekke. Heel aardig huisje. Ik zeg het eerlijk ! Mooi omgeving met ontzettend veel bergen met bomen en blote rotsen. Door het dal ruist een heerlijke beek. Er zijn Vlaamse Gaaien, Koekkoeks en allerhande andere vogeltjes waarvan ik de naam niet weet. Gisteren hebben Corry en ik een wandeling gemaakt (flink klimmen; gelukkig goede bergschoenen hè Ton) naar Le Chateau de la Reine Jeanne (Kasteel van Koningin Jannie) Een ruine op een bergtopje met schitterend uitzicht rondom en op het dal van De Warme Wateren (Les Eaux Chaudes) in de richting van Digne. Vanmorgen in dezelfde richting maar in plaats van rechtsaf te slaan bij het richtingwijzertje, linksaf gegaan en bij de St. Pancraskapel uitgekomen. Recht boven ons vakantiedorpje. We zagen het wasrek op ons terras staan ! Het was wel even 850 meter hoog. Mooie tocht met schitterende bloemen langs het pad en rond de top bij de kapel een schitterende vlucht zwaluwen. Ook veel vlinders in allerlei varieteiten. Op een 20 minuten lopen van ons huisje is een supergrote Intermarché waar ze veel lekkere hapjes verkopen. O ja voor de thuisblijvertjes: gisteravond hoorden we via de Wereldomroep dat het bij jullie niet zo erg wil vlotten met de zomer. Hier schommelt de temperatuur tussen de 25 en 30 graden. We dragen allebei een hoedje tegen de zon en smeren ons ' s ochtends in met Ambre Solaire factor 16. Groetjes uit Digne en tot schrijfs, - Corry van Zetten en Michel Ball

Verzonden op 11 juni 2005:

Waarde lezer !

Donderdagmorgen vroeg vertrokken. Lucht wat betrokken, fris, niet koud. Zelfde richting als Chateau de la Reine Jeanne en St. Pancras, maar nu op kruispunt Les Dourbes gekozen. Interessante tocht veel klimmen, bijzondere geologische formaties, beekjes, een vreemde vondst van wat naar ik inschatte een afgeworpen brandstoftank van een vliegtuig, de meest schitterende bloemen en vlinders, allerlei prachtige vogelgeluiden en steeds in de verte de koekkoek. De tijd ben ik vergeten. De bewegwijzering was in het begin aardig, maar liet het halverwege afweten. Met veel geluk zijn we even na het middaguur in Les Dourbes aangekomen. Een spookdorpje bewoond door kippen en een hond. Er staan wat huizen er is een hulpsecretarie van Digne met een Gite de France erboven, een kerkje met een waterkraan (eau potable) en een toegankelijk kerkhofje. Vervallen boerderijtje gezien dat ik zo had willen kopen om op te knappen als ik nog ergens 50.000 euri had liggen. Corry had ik wel overgehaald. We moesten terug en dachten op onze passen te kunnen terugkeren, maar raakten de weg kwijt, door de vermoeidheid was mijn besluitvaardigheid wat tanende en na een zeer vermoeiende tocht via de Col de Pierrebasse (1065 meter) kwamen we om precies 18:00 uur aan te Entrages. Ook dit dorpje met een schitterend fonteintje leek verlaten. Toen we het dorpje naderden stelde ik Corry voor er een restaurant te zoeken, er te eten en de taxi naar Digne te nemen. Geen restaurant te bekennen. Op zoek daarnaar kwam ik konijnenhokken vol lichtbruine konijnen tegen, er waren honden en uiteindelijk twee mannen van rond de 35. Ik vroeg naar een restaurant, naar een café. Geen restaurant, geen café. Ik vroeg hem welke kant het op was naar Digne en hoeveel kilometer. Vous etes à pied, vroeg hij ongelovig. Ja, zei ik. Als je een kwartiertje geduld hebt kunnen jullie meerijden naar Digne. Wacht maar op het dorpsplein, daar kom ik straks naartoe. Terug naar de fontein. We zaten daar op een bankje. Lekker even rust ! We hadden nog wat fruitreepjes in de proviandtas en er was ook nog eau potable uit de kraan te Les Dourbes. Plotseling kwam er een man uit het dorp die vlak achter ons op een verhoging aan de rand van het pleintje ging staan , zijn handen aan zijn mond zette en over de tuinen heen vreemde woorden de bergen inriep. Va chercher, hoorde ik hem roepen, va chercher ! Er drentelden wat honden rond hem heen. Een ervan, Olie, aaide ik. De man bleef roepen. Hij riep dingen die ik niet kon verstaan. Even schoot het door mijn hoofd dat het de plaatselijke dorpsgek zou kunnen zijn, maar mijn gedachten werden gelogenstraft toen ik mij omdraaide en de bergen inkeek. Van de berg af daalde een stofwolk neer. Ik meende schapen te ontwaren. Ik keek wat beter: het waren schapen. Doucement, doucement ! Riep de man. Een kudde van een kleine 40 schapen denderde de berg af, opgedreven door twee hulphonden en een hoofdhond die de andere aanwijzingen gaf. De kudde bereikte nu de benedenste weide vlak bij de toegang tot het dorp. Arrete, riep de man. De hoofdhond ging liggen. De man had zijn kudde vanaf het dorpsplein naar beneden gedirigeerd. Onvergetelijk !

Vijf minuten later reden we achterin een Morris Cooper bestuurd door een aardige Marseillaan naar ons appartement terug. We verfristen ons en zijn even wat gaan drinken ik het nabijgelegen hotel. Ik een halve liter Heineken voor 5 euri en Corry een capuccino voor 2,50 euri. Die nacht sliepen we als rozen en stonden laat op. Vrijdag rustdag, vandaag naar de markt, pizza uit het vuistje en twee pannekoekjes met suiker en citroen in de Creperie te Digne aan de markt waar we honging met gemalen amandelen kochte. Morgen zondag, rust, maandag heeeeeeeeel vroeg naar Nice, Groetz, - Corry en Michel

Verzonden: 15 juni 2005

Waarde lezer !

Een belangrijk deel van de lengtezijde van onze woonkamer in Le Vallon des Sources te Digne bestaat uit een glazen pui met deur naar het terras. Die glazen pui kan worden afgesloten met lichtblauwe luiken. Om de boel vast te zetten zitten in de betonnen drempel een gebogen ijzertje en een stalen pen. Daar ben ik aan het begin van de vakantie met mijn linkervoet op gaan staan waardoor een lichte blessure aan de spier onder mijn voet ontstond. Toen we zondag even voor het middaguur op weg gingen naar de samenvloeiing van de stroompjes de Bléone en de Bès trok ik mijn bergschoenen aan en heb op wat licht trekken van de voetzool geen noemenswaardige last ervan ondervonden. Toen we maandag evenwel een uitstapje naar Nice en Antibes maakten, trok ik mijn zwarte stadsschoenen aan en dat heb ik de hele dag geweten. Het werd een martelgang. Die schoenen draag ik dus voorlopig niet meer ! Welnu zondag: le confluent. Corry wilde de plaatselijke kerk de St. Jerome zien. Die was de hele zondag dicht en is alleen op doordeweekse dagen van 1500 tot 1700 te bezoeken. Doen we nog ! Door dus naar le confluent. Via allerlei zij- en achterstraatjes bereikten we de Bléone en liepen langs de droge circa 150 meter brede droge rivierbedding waarin een magere stroom zijn kronkelende weg naar beneden zoekt stroomopwaarts. Het was heerlijk warm weer. Na ongeveer een half uur staken we de rivier over via een brug uit 1894. Aan de overkant liepen we ter linker zijde langs de overigens niet zo drukke departementale weg. We passeerden een archeologische plaats met grote ammonieten in de glooiende rotswand. Merkwaardig dat die fossielen er al een paar miljoen jaar zitten. Verder ! We kwamen langs een hondenasiel waar de hele have ons vrolijk toeblafte. Neem ons mee klonk het in het honds. We willen hier weg ! Een half uur later verlieten we intuitief de weg via een paadje door een illegale vuilstort, klommen over wat rotsen en zagen hoe Bléone en Bès zich innig vermengden en zich samen een weg zochten naar (dat moet ik nog even nakijken, maar ik denk) de Durance. Op de terugweg, we liepen net Digne binnen begon het te druppelen en wat later te regenen. Jassen aan ! Parapluutje open ! Een kwartier later brandde de zon weer op onze natte jekkies. Uit die dingen dus ! MAANDAG: Om 04:00 opgestaan en om 05:45 weg. Ruimschoots op tijd bij het station van de Chemins de Fer de la Provence waar we een retourtje Nice kochten.(Ik een bejaardenkaartje; Corry ging mee als volwassene). Ruime enkele reiswagen diesel/electrisch op smalspoor. Goed uitzicht naar alle kanten. Nou dat bleek de moeite waard. De "trein" zoekt zijn weg door het dal van de Asse en de Var. Je passeert afgronden, schitterende bergwanden, nu eens bebost dan weer kaal, bergweitjes, je raast over bergstroompjes en passeert bijna vervallen stationnetjes waar alleen op verzoek wordt gestopt en een middeleeuws dorpje als Annot. Andere namen: Entreveaux, St. André. Je passeert iets meer dan 20 korte en langere tunnels. Ruim drie uur later sta je in Nice. Veel drukte na de stilte van ons Bronnendal. Via het oude stadsdeel bereikten we de Cours Saleya waar het op maandag altijd rommelmarkt (Brocante) is. Eerst Corry de Middellandse Zee laten zien. Tja voor het eerst de Middellandse Zee zien; dat doet je wel wat. Even de rommelmarkt overgelopen en toen weer snel naar de Promenade des Anglais, de boulevard die zich omzoomd door wuivende palmen langs de zee uitstrekt. Reisdoel: Hotel Negresco; het duurste hotel van Europa. Het lukte me met enige moeite de portier te fotograferen. Blauwe lucht, heel klein briesje. Heet ! Terug naar het centrum naar het station SNCF waar we een retourtje Antibes kochten. Daar waren we drie kwartier later. We passeerden Cagnes sur Mer, waar ik vorig jaar mijn vakantie doorbracht en ik wees Corry vanuit de trein het kasteel van de Grimaldi ' s. Antibes met oude straatjes, de markt die net werd schoongespoten, het kerkje, de voor de kust kruisende zeilbootjes en toen weer beentrekkend terug naar de trein om op tijd terug te zijn bij het station van de Chemins de Fer de la Provence. De laatste trein vertrok om 17:00 uur. Tegen negenen thuis. Gisteren vrijwel de hele dag regen. Veel gelezen, geschiderd en geslapen. Vandaag schijnt de zon weer ! Groetz, - Corry en Michel

Epiloog:

Op de terugweg had de TGV nabij Valence een mankement waardoor we 25 minuten
vertraging opliepen. De intercom meldde dat we de conductrice moesten waar-schuwen indien we voor onze aansluiting in Parijs vreesden. Hoewel we een
uur hadden om van het Gare de Lyon naar het Gare du Nord te komen klampten we toch de conductrice aan die ons vertelde dat we de snelle RER-trein moesten nemen. Die zou de afstand tussen de stations in 10 minuten overbruggen. Dat bleek inderdaad
zo te zijn. We waren keurig op tijd, maar door allerlei gedoe zaten we toch nipt op tijd in onze stoelen. In die tussentijd was er nog net even een fikse woordenwisseling tussen de reisgenoten waardoor op de terugweg alleen het hoogst noodzakelijke werd gesproken. Op Rotterdam-CS werd de bagage op het perron neergezet en ging ieder zijns weegs.